Bir Masal - Zafer Korkmaz

Bir varmış bir yokmuş. Dünyada kimsenin bilmediği bir yerde eşi benzeri olmayan bir ağaç varmış. Bu ağacın verdiği meyveler o kadar şifalılarmış o kadar şifalılarmış ki bütün hastalıklara iyi gelirmiş. İyi etmediği hiç bir hastalık yokmuş.

Günlerden bir gün iki gezgin dağ tepe gezerken bu ağaca denk gelmişler.

 Ne kadar güzel bir ağaç diye söylenerek ağaca doğru yaklaşmaya başlamışlar. Nihayet ağacın yanına gelip bir meyvenin tadına bakmaya karar vermişler. Tam bir meyve koparacakken ağaç dile gelmiş;

- Durun yabancılar! Meyvemi koparmadan önce beni dinlemelisiniz.
Demiş. Gezginler şaşkınlıktan küçük dillerini yutmuşlar, konuşamaz hale gelmişler ve değişik sesler çıkartarak ürkünç şekilde hareket etmeye başlamışlar. Ağaç o ara konuşmaya devam etmiş; 

- Benim meyvelerim o kadar şifalıdır ki iyi etmediği hastalık yoktur. Ancak ilk meyve dalımdan koparıldıktan sonra diğer meyvelerimin hepsinin iyileştirme özelliği yok olur.
Gezginler bunu duyduktan sonra jest ve mimiklerle bu işi nasıl çözebileceklerini tartışmaya başlamışlar. 

Zaman geçtikçe tartışma daha da hararetlen-meye başlamış çünkü ikisi de sesini geri kazanmak istiyormuş. Günler geçtikten sonra artık birbirlerini öldürme planları yapmaya başlamışlar. Ama bunu nasıl yapacaklardı ki? Yıllardır birliktelerdi ve hayatta birbirlerinden başka kimseleri yoktu.

En nihayetinde gezginlerden biri uyuduğunda diğeri bir iple ağlaya ağlaya boğdu hayattaki tek arkadaşını. Her şey sesini geri kazanmak içindi. Bir yandan ağlarken bir yandan acımasızca seviniyordu sesi olacağı için. Ağacın dalına uzanıp tam bir meyve koparacakken ağaç tekrar dile gelmiş;

- Arkadaşını öldürdüğüne göre konuşacağın kimse kalmadı.
Bunu duyunca iyice kızdığını belli eden jestlerle meyveyi koparır ve yemeye başlar. Ağaç o sırada konuşmasını sürdürmektedir;

- Ama boş ver zaten sesin de gelmeyecek geri. En nihayetinde küçük dili yutmak bir hastalık değildir.